امام سجاد (علیه السلام(
 سپاس خدایی را که ماه خود یعنی ماه رمضان، ماه روزه و ماه اسلام و ماه پاکیزگی و ماه آزمایش و تصفیه و ماه به پاخاستن برای نماز را یکی از این راه های احسان قرار داد. چنان ماهی که قرآن در آن نازل شده، در حالی که برای مردم چراغ رهبری به حق و نشانه های آشکاری از هدایت و تفریق میان حق و باطل است. پس برتری آن را بر سایر ماه ها - به سبب احترامهای فراوان و فضایل نمایان که برایش قرار داد - آشکار ساخت. از این رو در آن ماه، برای بزرگ داشتن آن، چیزی را که در ماه های دیگر حلال کرده، حرام کرد و برای گرامی داشتن آن، خوردنیها و آشامیدنیها را در آن منع فرمود و برای آن، وقت آشکاری قرار داد که خدای بزرگ و ارجمند اجازه نمی دهد که پیش انداخته شود و نمی پذیرد که از آن وقت به تأخیر افتد، سپس یکی از شبهایش را بر شبهای هزار ماه برتری داد و آن را شب قدر نامید. در آن شب فرشتگان و روح، به فرمان پروردگارشان با قضای تغییرناپذیر بر آن کس از بندگان که خدا بخواهد، برای هر امری از رزق و اجل و امور دیگر فرود می آیند، و آن شب سلامتی است که برکتش تا سپیده دم دائم است.
خدایا بر محمد و آلش رحمت فرست و ما را به شناسایی فضل این ماه و بزرگ داشتن حرمت آن، و خودداری از آنچه در آن منع کرده ای ملهم ساز، و به روزه داشتن آن بوسیله نگه داشتن اعضا از گناهانت و بکار بردن آنها - در آن ماه - به آنچه تورا خشنود سازد، یاری ده. تا با گوشهای خود سخن لغوی ننیوشیم و با چشمهامان به طرف لهوی نشتابیم و دستهامان را به حرامی نگشائیم و گامهامان را در امر ممنوعی پیش نگذاریم تا شکمهامان غیر آنچه حلال ساخته ای در خود جای ندهد و زبانهامان جز به آنچه تو حدیث کرده ای گویا نشود و جز در کاری که به ثواب تو نزدیک سازد زحمت نکشیم و جز آنچه از عقاب تو نگاه دارد فرا نگیریم، آنگاه همه آن اعمال ما را از ریاکاران، و سمعه پیشگان بپیرای، بطوری که احدی غیر از تورا در آن شریک نگردانیم و جز تو، در آن، مرادی نداشته باشیم.

صحیفه سجادیه، دعای44